Beton jest najszerzej stosowanym materiałem budowlanym na świecie i przy swojej 9000-letniej historii odegrał bardzo ważną rolę w kształtowaniu nowoczesnej cywilizacji. Rzymianie byli szczególnie biegli w stosowaniu betonu, ale był on też znany Egipcjanom oraz w prymitywnej formie cywilizacjom neolitycznym.

Główną różnicą pomiędzy betonem występującym w tych klasycznych cywilizacjach a nowoczesnym betonem jest czynnik wiążący. Egipcjanie wykorzystywali kruszony gips, Rzymianie wiedzieli, jak produkować wapno przez wypalanie kruszonego kamienia wapiennego, i odkryli nawet, iż dodawanie pyłu wulkanicznego lub starej cegły i płytek poprawiało własności wiązania ich cementu.

Nowoczesny beton opracowano po odkryciu cementu portlandzkiego. Opatentowany po raz pierwszy w roku 1824, ale w swojej obecnej formie rozwinięty dopiero w roku 1845, kiedy osiągnięto wyższe temperatury w piecu, cement portlandzki umożliwił nowe formy budownictwa.

Pomimo tych postępów, próby zaopatrywania branży budowlanej betonem towarowym na placu budowy nie udawały się do późnych lat 1920-tych, kiedy to samochody wyposażono w bęben mieszający beton podczas transportu. W Wielkiej Brytanii pierwszą wytwórnię betonu towarowego założono w roku 1930, a do lat 1960-tych ugruntowała się mocno cechująca się powodzeniem krajowa sieć wytwórni betonu.

Dzisiaj beton towarowy zawiera mieszankę kruszyw, cementu, wody oraz wielu różnych domieszek. Bardziej szczegółowe poznanie tych poszczególnych składników zapewnia zrozumienie sposobów uzyskania najlepszych rezultatów dla różnych rodzajów inwestycji.